RSS

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Buy nothing Day 2009 ... εύκολο είναι!


Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Οι Καραβοκύρηδες του Σολωμού

Την Κυριακή το πρωί, μετά από μια άκρως ενδιάφερουσα επίσκεψη στο σπιτι του Χαμόγελου του Παιδιού στην Αρχαία Κόρινθο (λεπτομέρειες σε επόμενο ποστ) η "παρέα" τους σχολείου αποφάσισε να κάνει μια στάση για φαγητό στην ταβέρνα των Αφων Καραβοκύρη στο Σολωμό. Εκεί συνέβη ένα συνηθισμένο περιστατικό, το οποίο όμως στη συνέχεια επιφύλασσε μια εντυπωσιακή κατάληξη.

Κάποιος φίλος, επιστρέφοντας στο Ναύπλιο, διαπίστωσε ότι είχε χάσει το πορτοφόλι του. Τηλεφώνησε στην ταβέρνα και του είπαν ότι είναι εκεί. Τους ειδοποίησε ότι θα περάσει τη Δευτέρα να το πάρει και πήρε την εξής ..περίεργη απάντηση : "Αν έρθετε , να έρθετε πριν τις 5.00 γιατί μετά αλλάζουμε βάρδια"!!!

Ο φίλος μου δεν έδωσε και πολύ σημασία στο περίεργο της απάντησης. Πήγε όμως χθες το μεσημέρι να πάρει το πορτοφόλι του και επ' ευκαιρία έφαγε και στο μαγαζί. Κουβέντα στην κουβέντα με το αφεντικό της Ταβέρνας ο φίλος θυμήθηκε την απάντηση στο τηλεφώνημα και ρώτησε : "Δεν μου λες ρε αφεντικό ! Τι εννοούσες όταν έλεγες "αλλαγή βάρδιας" στο τηλεφωνο?"

"Α να! Από το απόγευμα και μετά αναλαμβάνει το μαγαζί ο αδερφός μου!" απάντησε ο ...παρών Καραβοκύρης.

Τι το περίεργο σε αυτή την απάντηση θα μου πείτε? Κι όμως είναι μια μοναδική ιστορία! Ο παππούς Καραβοκύρης άφησε την παλιά γνωστή ταβέρνα του χωριού στα παιδιά του, υπό έναν απαράβατο όρο. Να την δουλεύουν μια βδομάδα ο ένας και μια βδομάδα ο άλλος!

Αν και αυτό σας φαίνεται συνηθισμένο, τότε δεν έχετε παρα να την επισκεφτείτε σε ...δυο διαφορετικές βάρδιες!  Τότε θα διασπιστώσετε ότι πρόκειται για δυο διαφορετικές ταβέρνες. Τα πάντα αλλάζουν! Το προσωπικό, τα πιάτα, ακόμη και τα τραπεζομάντηλα στα τραπέζια. Και από ότι έμαθα υπάρχουν πελάτες της μιάς βάρδιας μόνο και πελάτες της άλλης !

Όμως οι Αφοι Καραβοκύρη συνεχίζουν την παράδοση της  οικογένειας και υλοποιούν στο ακέραιο την επιταγή του πατέρα τους. Πάντοτε με την ίδια συνέπεια και το ίδιο μεράκι!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Πες τα μεγάλε!!!


Ένα πράγμα που συμβαίνει συχνά στο blogging, και προσωπικά δεν μου αρέσει, είναι ότι πολλές φορές κάτω από ένα ποστ λαμβάνεις σχόλια του τύπου " καλά τα λες", "εξαιρετικό άρθρο", "συμφωνώ απόλυτα". Δεν με ενοχλεί η επιβράβευση, ούτε η ταύτιση απόψεων. Φαίνεται πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων των ποστ μου, άποψη μου είναι η άποψη της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Προσοχή! Όχι η άποψη που μας πλασάρεται ως της πλειοψηφίας, αλλά η πραγματική άποψη. Εκείνο που με ενοχλεί είναι πως αυτοί που "συμφωνούν" και "επικροτούν" σπάνια αναδεικνύουν οι ίδιοι επώνυμα αυτή την άποψη. Και πολύ περισσότερο ότι ακόμη πιο σπάνια τη διαχέουν μέσα στην πραγματική κοινωνία.

Το πρόβλημα είναι εντονότερο στις μικρές τοπικές κοινωνίες σαν αυτή που ζω. Κάποια στιγμή η κοινωνία γύρω σου που σε ξέρει σαν ενεργό πολίτη, σαν επαγγελματία, ανακαλύπτει και την παράπλευρη ιδιότητα του blogger. Δεν την κατανοεί απόλυτα βέβαια, όπως η ίδια η blogoκοινότητα, αλλά διαπιστώνει πως έχεις το θάρρος της γνώμης σου. Και εκεί γεννώνται δυο θέματα :

Το πρώτο είναι ότι προσπαθούν να καταλάβουν γιατί έχεις το θάρρος της γνώμης σου! Τι σκοπό , τι στόχο έχεις? Τι συμφέρον εξυπηρετείς? Για τους περισσότερους δεν μπορείς να έχεις άποψη και να τη λες δημόσια χωρίς αυτό να είναι απλά μια στάση υπευθυνότητας και πρόκλησης διαλόγου. Το πιο κουφό που άκουσα τελευταία ήταν πως "αυτός έχει πολλά λεφτά και δεν έχει ανάγκη κανέναν, γιαυτό τα λέει χύμα"! Αναμενόμενη θα μου πείτε άποψη μιας μικρής και κλειστής κοινωνίας που συνήθισε να "συναλλάσεται".

Το δεύτερο ενδιαφέρον θέμα είναι ότι όλο και περισσότεροι σου λένε "πέστα, καλά τα λες". Και μάλιστα κάποιοι σου μεταφέρουν και πληροφορίες "εμπιστευτικά, για να τα γράψεις". Προφανώς γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν ( τα περί συναλλαγής που λέγαμε) ή δεν θέλουν (για να μη φανεί ο σκοπός τους). Και συχνά ψάχνουν το ... κορόιδο για να τα πει! Κάπως έτσι τους έχουν μάθει οι δημοσιογράφοι, κάπως έτσι νομίζουν ότι λειτουργεί και ο πολίτης -blogger.

Αυτό το "παιχνίδι" της αποδοχής της ιδιότητας του blogger - ενεργού πολίτη μέσα στην κοινωνία που ζει, δείχνει το βαθμό κατανόησης από τους πολίτες των νέων μέσων, των δυνατοτήτων τους. Και όσο κι αν κάποιοι πανηγυρίζουν ότι γίναμε επιτέλους κοινωνία των social media, τους πληροφορώ με λύπη μου ότι χαμπάρι δεν έχουμε πάρει ακόμη.

Γιατί το στοίχημα των Social Media είναι η δικτύωση, όχι όμως μόνο μέσα στο virtual περιβάλλον, όπου ανταλλάσσουμε εκ του ασφαλώς, και συχνά ανώνυμα, απόψεις, ειδήσεις και ενίοτε ...φιλάκια, αλλά κατ' επέκταση στην πραγματική κοινωνία, όπου πρώτα και κύρια πρέπει να δικτυωθούμε, να συμμετέχουμε επώνυμα και συγκροτημένα, να συνεργαζόμαστε επαγγελματικά, να επικοινωνούμε.

Το ζητούμενο είναι διττό : Ο - έστω και ανώνυμος - blogger πρέπει να είναι επώνυμος ενεργός πολίτης στην κοινωνία που ζει. Αλλά και η κοινωνία πρέπει να ξέρει ότι η λειτουργία της γίνεται γνωστή μέσα από το διαδίκτυο με τη χρήση από έναν επώνυμο πολίτη- μέλος της ενός εργαλείου που λέγεται blog, twitter, facebook κλπ, σε κάθε άλλη μικρή κοινωνία του κόσμου. Και αυτή διαδικασία, αν γίνει κτήμα όλων, προσφέρει ανεκτίμητη πληροφορία και πρόκληση συμμετοχής, που δεν μπορεί να ελεγχθεί, παρά μόνον αν κάποιος ... κατεβάσει το διακόπτη!

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Ψάχνοντας να βρω πού κάνω λάθος ή πόσο πολύ γέρασα ...


Τις τελευταίες ημέρες συμμετέχω σχεδόν καθημερινά σε συναντήσεις γονέων ανά τάξη ενός σχολείου (γυμνασίου και λυκείου). Ήταν μια διαδικασία που την πρότεινα εγώ στο σχολείο, ελπίζοντας μέσα από τις μικρές ομάδες διαλόγου να προσεγγίσουμε καλύτερα και περισσότερους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Η επικοινωνία γονέων μεταξύ τους αλλά και με τη διεύθυνση του σχολείου αναβαθμίστηκε σημαντικά και ξέφυγε από το άγχος και την πίεση της μαθησιακής διαδικασίας. Από την άλλη - και αυτό το διαπίστωσα και προσωπικά - τα παιδιά φαίνεται να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους στο σχολείο, μόνο και μόνο γνωρίζοντας ότι οι γονείς τους επισκέπτονται τακτικά το σχολείο και συζητούν μεταξύ τους, αφιερώνουν δηλαδή περισσότερο χρόνο έμμεσα σε αυτά.

Αυτό το γεγονός μου δίνει αφορμή να πω κάποια πράγματα που τα έχω καιρό μέσα μου ψάχνοντας να βρω πού κάνω λάθος. Τι δεν καταλαβαίνω. Η μήπως τελικά ...γερνάω?

Αν φωνάζουν κάτι τα παιδιά της σχολικής ηλικίας, που σίγουρα φωνάζουν, είναι ότι θέλουν να ζήσουν. Θέλουν να έχουν χρόνο και για τον εαυτό τους. Και έχουν δίκιο! Αλλά το χρόνο δεν τους το παίρνει το σχολείο. Το χρόνο τους τον κλέβουμε εμείς, οι γονείς. Αυτό κάνουμε. Κλέβουμε το χρόνο από τα παιδιά μας, για να τον εκμεταλλευτούμε εμείς.

Πάντα, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης των κοινωνιών, η οικογένεια γινόταν προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της σύγκρουσης της νέας γενιάς με το "κατεστημένο". Μέσα στους κόλπους της οικογένειας, το παιδί μετρούσε το μπόι του. Προσπαθούσε να γίνει πολύ καλύτερο από τους απερχόμενους, έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης της δικής του προσπάθειας, την επιτυχία και την κοινωνική καταξίωση των γονιών του.

Τώρα αυτή η δυνατότητα του μέτρου έχει χαθεί. Τώρα έχει μια οικογένεια που έχει βγει όλη στη ζητιανιά και παλεύει να επιβιώσει με τα ψίχουλα που της πετάνε. Και θεωρεί και πρόοδο το δικαίωμα στη δουλεία (ο τόνος είναι σωστά βαλμένος)! Τώρα και οι δυο γονείς αναζητούν χρόνο και χώρο να αφήσουν το παιδί τους, ονειρευόμενοι γι αυτό, μια καλύτερη ζωή μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα ετοιμάσει στελέχη ικανά να αντιμετωπίσουν τον υψηλό ανταγωνισμό και να επιβιώσουν μέσα σ' αυτόν. Πολλές φορές απλά παρκάρουν το παιδί τους στο σχολείο και το φροντιστήριο!


Αλλά και ο ανταγωνισμός και το συγκεκριμένο όνειρο, επίτευγμα των γονιών είναι. Το σχολείο δεν διαμορφώνει παραγωγικές σχέσεις. Προετοιμάζει και υποβοηθά στην κοινωνική ένταξη.

Έχουν οι γονείς, έχουμε όλοι ως γονείς, άλλη αντίληψη για την οργάνωση της κοινωνίας; Πού την εκδηλώνουμε και πώς την άλλη άποψη; Υπάρχει κανείς γονιός, που μπορεί να δεχτεί την ύπαρξη ενός σχολείου όπου η μόρφωση θα κατακτάται χωρίς κόπο; Θέλουμε ένα σχολείο, όπου το "τα αγαθά κόποις κτώνται" θα διαγραφεί; Θέλουμε ένα μηχανισμό που όμως δεν θα προετοιμάζει το παιδί να αγωνιστεί για τη ζωή του; Δεν αποτελεί ένα παράπλευρο αλλά ουσιαστικό σκοπό του σχολείου, που ζητάμε εμείς οι μεγάλοι, η εκπαίδευση των μαθητών στη συστηματική εργασία και η προετοιμασία τους για να αντιμετωπίσουν τον αγώνα της ζωής;

Πώς λοιπόν μπορεί να αφήνουμε να διαχέεται η εντύπωση ότι μπορεί κανείς να νικήσει χωρίς να αγωνιστεί και χωρίς να έχει μάθει να αγωνίζεται; Μήπως η δική μας-των γονιών- συστηματική απουσία από τους χώρους που κινούνται τα παιδιά μας, τους στερεί το χρόνο και τις εικόνες, που χρειάζονται, για να έχουν πρότυπα και να μπορούν να ονειρεύονται;

Λένε για παράδειγμα να ξανακαταργηθεί η "βάση" του 10. Ξέρουμε τι είναι αυτό; Όχι τι νομίζουμε ότι είναι. Τι είναι πραγματικά, ξέρουμε;

Φοβάμαι ότι το ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν «για εμένα χωρίς εμένα» που λέει και το τραγούδι έχει απάντηση. Έχει όμως μια απροσδόκητη απάντηση. Και η απάντηση είναι ότι Αυτοί που αποφασίζουν ή θα έπρεπε να αποφασίζουν είναι οι γονείς. Αλλά επειδή είμαστε απασχολημένοι και αφιερωμένοι στο δικό μας χρόνο και στα δικά μας όνειρα, ξεχάσαμε να πούμε στα παιδιά ότι συμφωνούμε με όσα έχουν αποφασιστεί, γιατί αυτή την κοινωνία θέλουμε.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

La vita è bella


Η ζωή είναι ωραία... για τα μικρά και τα μεγάλα της. Για αυτά που ζούμε μόλις ανοίξουμε την πόρτα του σπιτιού μας. Για το γείτονα που μας λέει "καλήμερα... ωραία μέρα σήμερα". Για την πρώτη γουλιά του καφέ. Για το πρώτο τσιγάρο. Για το πρώτο χαμόγελο. Το πρώτο μήνυμα στο Mailbox. Το πρώτο τηλεφώνημα.

Η ζωή είναι ωραία στη δουλειά. Όταν νιώθουμε χρήσιμοι  και παραγωγικοί. Όταν μας επιβραβεύουν. Όταν εμπιστευόμαστε τους γύρω μας. Όταν σεβόμαστε τη δική τους παρουσία και άποψη. Όταν πασχίζουμε για το κοινό συμφέρον, που είναι και δικό μας συμφέρον.

Η ζωή είναι ωραία στον ελεύθερο χρόνο. Στην παρέα. Στον καφέ. Στο σινεμά. Στα γήπεδα. Στα ταξίδια. Στα παιδιά. Στη συναυλία. Στην πορεία. Στη θάλασσα και στο βουνό. Στο μπαράκι. Στη βόλτα μέχρι το φάρο!

Η ζωή είναι ωραία όταν τη ζούμε. Όταν μοχθούμε καθημερινά να έχει ποιότητα. Να έχει δράση. Να έχει επικοινωνία. Να έχει αλληλεγγύη. Η ζωή είναι ωραία όταν επιμένουμε να είμαστε ρομαντικοί! Να έχουμε αξίες. Να εκφράζουμε συναισθήματα. Η ζωή είναι ωραία όταν θυμάσαι το παρελθόν, αγωνίζεσαι για το παρόν και ονειρεύεσαι το μέλλον.

Η ζωή είναι μικρή. Σύντομη. Γιαυτό πρέπει να είναι γεμάτη. Συναρπαστική. Η ζωή είναι ωραία μόνο για αυτούς που ΖΟΥΝ και ονειρεύονται!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

17η Νοεμβρίου


Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 1973 5.30 το απόγευμα. Όπως κάθε Τρίτη και Παρασκευή, κατεβαίνουμε με τον πατέρα μου, με το τρόλεϋ από το Παγκράτι στη Μετσόβου, δίπλα στο Μουσείο για τα γερμανικά μου. Το τρόλεϋ Νο2 "Παγκράτι- Κυψέλη", γεμάτο κόσμο, σταματάει λίγο πριν στρίψει στην Πατησίων. Δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο. Το πλήθος είναι μεγάλο μπροστά στο Πολυτεχνείο και έχει κλείσει το δρόμο.
" Κατεβαίνουμε, πάμε με τα πόδια" μου λεει ο πατέρας.
Προσπαθούμε να περάσουμε μέσα από τον κόσμο. Σχεδόν αδύνατο. Φτάνουμε στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Έχουμε καθυστερήσει στο μάθημα.
"Στάσου" μου λεει ο πατέρας και πάει στο περίπτερο να πάρει μια κούτα τσιγάρα.
Προχωράμε μπροστά στην πόρτα της Πατησίων.
"Πάμε λίγο μέσα να βρούμε τη Μάγδα"
Πρώτη φορά που μπαίνω στο χώρο. Ανεβαίνουμε από την αριστερή πλευρά τις σκάλες του κτιρίου της αρχιτεκτονικής και μπαίνουμε στο αίθριο. Στο βάθος ακούμε κόσμο. Προχωράμε. Μπαίνουμε στην αίθουσα με τον ραδιοφωνικό σταθμό. Σε μια άκρη η Μάγδα συζητάει με καποιους. Ο πατέρας μου τη φωνάζει και της δινει τα τσιγάρα. Αυτή με αγκαλιάζει, με φιλά στο μάγουλο και μου ψιθυρίζει : "τι θες εσύ εδώ μικρέ επαναστάτη?"
Φεύγουμε. Γυρίζουμε σπιτι. Με τα πόδια μέχρι την Χαριλάου Τρικούπη και απο εκεί με Λεωφορείο της Μεταμόρφωσης. Άδειο! Κάθομαι μπροστά δίπλα στην τεράστια μηχανή που βουίζει, απέναντι στο οδηγό. Πάντα μου άρεσε εκεί.
Νύχτα της 17ης προς 18η Νοεμβρίου. Στις τρεις η ώρα κτυπάει η πόρτα. Είναι η Μαγδα δακρυσμένη και με πρησμένα μάτια από τα δακρυγόνα. Θέλει να κρυφτεί σπίτι, γιατί τους κυνηγάνε οι μπάτσοι! Κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι μέχρι το πρωί! Μου λέει όλη την ιστορία της εξέγερσης. Τη ρωτάω : "μα γιατί τσακώνονται Έλληνες με Έλληνες?"
Σάββατο πρωί στο σχολείο στην Εράσμιο. Ο Δάσκαλος πάει πέρα δώθε μέσα στην τάξη, δεν μας κάνει μάθημα! Εμείς αμίλητοι, περίεργοι, τρομαγμένοι. Κάποια στιγμή δεν κρατιέται και ανάβει τσιγάρο. Γυρίζει προς το μέρος μας και λέει : " αγαπητά μου παιδιά ! Ποιος από σας μπορεί να μου πει τι σημαίνει Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία"? Σηκώνω το χέρι με θράσσος!
"Κύριε ! Νομίζω πως είναι τρια πράγματα που σήμερα δεν έχουμε. Και είναι κακό να μην τα έχουμε! Έτσι μου είπε χθες βράδυ η ξαδέρφη μου"

Στον κόσμο των +140 λέξεων.

Νέα γυναικεία παρουσία στο κόσμο των +140 λέξεων.
"Γιατί τώρα άρχισαν να μην μου φτάνουν οι 140 χαρακτήρες του twitter :)"
Καλώς όρισες Μαριλού! Καλό ταξίδι!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Οι γυναίκες της Πυργέλας

Ξέρετε που είναι η Πυργέλα? Που να ξέρετε! Η Πυργέλα λοιπον είναι ένας οικισμός στην Αργολίδα και έχει και σύλλογο γυναικών, πολύ δραστήριο, και απόψε έκανε μια καταπληκτική εκδήλωση για τον ζωγράφο Τάσο Γιαννόπουλο. Εκεί ακούστηκε στο πιανο αυτό το υπέροχο τραγουδι! Τοβρήκα στην πρωτότυπη του εκτέλεση και το αφιερώνω στις γυναίκες της Πυργέλας, σε όλες τις δραστήριες γυναίκες του κόσμου και στον ...Σπύρο, τον γιο του Τάσου, με την ευχή να ζήσει να θυμάται τον εξαίρετο πατέρα του και να είναι το ίδιο δραστήριος και παραγωγικός!


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Βλάκες...

Η ακατάσχετη βλακεία του ελληνικού κράτους! Ο Υπουργός Αμυνας και ο Αρχηγός ΓΕΣ έστειλαν πρόσκληση στον πατέρα μου (που πεθανε το καλοκαιρι και που έστειλαν εκπρόσωπο να εκφωνήσει επικήδειο) να παρευρεθεί (και μάλιστα με "επίσημο ένδυμα") σε εορταστικές εκδηλωσεις! Λέω να τους στείλω σε "επίσημο επιστολόχαρτο" ένα πιστ...οποιητικό θανάτου και μια υπενθύμιση να βγάλουν επιτέλους τη σύνταξη της μάνας μου!

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

WindChillFactor


"...γιατί είμαι ένας ακόμα άνθρωπος που έχει το δημοκρατικό δικαίωμα που τώρα πια το Διαδίκτυο δίνει, να εκφράζεται δημόσια, ρίχνοντας το μπουκαλάκι με το μήνυμά του στον ψηφιακό ωκεανό , και όποιος το λάβει, ας το λάβει.... " Καλώς όρισες Ειρήνη!

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Διάλογος και επικοινωνία

Τέσσερις συναντήσεις :
  1. με ανθρώπους των social media
  2. με γονείς μια τάξης μαθητών
  3. με τα μέλη μιας κίνησης πολιτών 
  4. με τους παίκτες μιας ομάδας μπάσκετ. 
Ένα συμπέρασμα : είναι συναρπαστικό να διαλέγονται και να επικοινωνούν οι πολίτες! Είναι μεγάλη η δύναμη τους! Εκ ου και το άσμα που ακολουθεί ... αφιερωμένο σε όλους όσους Ζουν ...και ονειρεύονται!

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Βερολίνο ...20 χρόνια μετά

Τείχος δεν έπεσε σαν σήμερα? Όποιος δεν ξέρει λοιπόν αυτό το τραγούδι, δεν έχει ιδέα από DDR και Ostberlin!
Το δικό μου σχόλιο: Βρέθηκα στο Βερολίνο φέτος το καλοκαίρι μετά από 25 χρόνια. Το μόνο διαφορετικό πράγμα που συνάντησα ήταν ... η έλλειψη του τείχους. Κατά τα λοιπά το Δυτικό Βερολίνο εξακολουθεί να είναι γεμάτο ζωή μέρα νύχτα ενώ το Ανατολικό εξακολουθεί να είναι απρόσωπο, αχανές και άδειο!
Και εκείνο που δε μου άρεσε καθόλου ... η κιτς εικόνα στο Check Point Charlie... με κάποιους τυχάρπαστους ντυμένους Αμερικάνους, Άγγλους και Γάλλους να προσφέρουν σφραγίδα βιζας DDR στα διαβατήρια των ηλίθιων Γιαπωνέζων.

Υ.Γ. Μου άρεσε το αποψινό ντοκυμαντερ της ΕΤ1 για τα 20 χρονια απο την πτώση του τείχους του Βερολίνου.... εκτός από την τελευταία φράση του συνταξιούχου συνοριακού! Τέτοια αχαριστία ρε φίλε για ένα κράτος που σε τάϊζε τόσα χρόνια!