Τις τελευταίες ημέρες συμμετέχω σχεδόν καθημερινά σε συναντήσεις γονέων ανά τάξη ενός σχολείου (γυμνασίου και λυκείου). Ήταν μια διαδικασία που την πρότεινα εγώ στο σχολείο, ελπίζοντας μέσα από τις μικρές ομάδες διαλόγου να προσεγγίσουμε καλύτερα και περισσότερους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Η επικοινωνία γονέων μεταξύ τους αλλά και με τη διεύθυνση του σχολείου αναβαθμίστηκε σημαντικά και ξέφυγε από το άγχος και την πίεση της μαθησιακής διαδικασίας. Από την άλλη - και αυτό το διαπίστωσα και προσωπικά - τα παιδιά φαίνεται να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους στο σχολείο, μόνο και μόνο γνωρίζοντας ότι οι γονείς τους επισκέπτονται τακτικά το σχολείο και συζητούν μεταξύ τους, αφιερώνουν δηλαδή περισσότερο χρόνο έμμεσα σε αυτά.
Αυτό το γεγονός μου δίνει αφορμή να πω κάποια πράγματα που τα έχω καιρό μέσα μου ψάχνοντας να βρω πού κάνω λάθος. Τι δεν καταλαβαίνω. Η μήπως τελικά ...γερνάω?
Αν φωνάζουν κάτι τα παιδιά της σχολικής ηλικίας, που σίγουρα φωνάζουν, είναι ότι θέλουν να ζήσουν. Θέλουν να έχουν χρόνο και για τον εαυτό τους. Και έχουν δίκιο! Αλλά το χρόνο δεν τους το παίρνει το σχολείο. Το χρόνο τους τον κλέβουμε εμείς, οι γονείς. Αυτό κάνουμε. Κλέβουμε το χρόνο από τα παιδιά μας, για να τον εκμεταλλευτούμε εμείς.
Πάντα, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης των κοινωνιών, η οικογένεια γινόταν προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της σύγκρουσης της νέας γενιάς με το "κατεστημένο". Μέσα στους κόλπους της οικογένειας, το παιδί μετρούσε το μπόι του. Προσπαθούσε να γίνει πολύ καλύτερο από τους απερχόμενους, έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης της δικής του προσπάθειας, την επιτυχία και την κοινωνική καταξίωση των γονιών του.
Τώρα αυτή η δυνατότητα του μέτρου έχει χαθεί. Τώρα έχει μια οικογένεια που έχει βγει όλη στη ζητιανιά και παλεύει να επιβιώσει με τα ψίχουλα που της πετάνε. Και θεωρεί και πρόοδο το δικαίωμα στη δουλεία (ο τόνος είναι σωστά βαλμένος)! Τώρα και οι δυο γονείς αναζητούν χρόνο και χώρο να αφήσουν το παιδί τους, ονειρευόμενοι γι αυτό, μια καλύτερη ζωή μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα ετοιμάσει στελέχη ικανά να αντιμετωπίσουν τον υψηλό ανταγωνισμό και να επιβιώσουν μέσα σ' αυτόν. Πολλές φορές απλά παρκάρουν το παιδί τους στο σχολείο και το φροντιστήριο!
Αλλά και ο ανταγωνισμός και το συγκεκριμένο όνειρο, επίτευγμα των γονιών είναι. Το σχολείο δεν διαμορφώνει παραγωγικές σχέσεις. Προετοιμάζει και υποβοηθά στην κοινωνική ένταξη.
Έχουν οι γονείς, έχουμε όλοι ως γονείς, άλλη αντίληψη για την οργάνωση της κοινωνίας; Πού την εκδηλώνουμε και πώς την άλλη άποψη; Υπάρχει κανείς γονιός, που μπορεί να δεχτεί την ύπαρξη ενός σχολείου όπου η μόρφωση θα κατακτάται χωρίς κόπο; Θέλουμε ένα σχολείο, όπου το "τα αγαθά κόποις κτώνται" θα διαγραφεί; Θέλουμε ένα μηχανισμό που όμως δεν θα προετοιμάζει το παιδί να αγωνιστεί για τη ζωή του; Δεν αποτελεί ένα παράπλευρο αλλά ουσιαστικό σκοπό του σχολείου, που ζητάμε εμείς οι μεγάλοι, η εκπαίδευση των μαθητών στη συστηματική εργασία και η προετοιμασία τους για να αντιμετωπίσουν τον αγώνα της ζωής;
Πώς λοιπόν μπορεί να αφήνουμε να διαχέεται η εντύπωση ότι μπορεί κανείς να νικήσει χωρίς να αγωνιστεί και χωρίς να έχει μάθει να αγωνίζεται; Μήπως η δική μας-των γονιών- συστηματική απουσία από τους χώρους που κινούνται τα παιδιά μας, τους στερεί το χρόνο και τις εικόνες, που χρειάζονται, για να έχουν πρότυπα και να μπορούν να ονειρεύονται;
Λένε για παράδειγμα να ξανακαταργηθεί η "βάση" του 10. Ξέρουμε τι είναι αυτό; Όχι τι νομίζουμε ότι είναι. Τι είναι πραγματικά, ξέρουμε;
Φοβάμαι ότι το ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν «για εμένα χωρίς εμένα» που λέει και το τραγούδι έχει απάντηση. Έχει όμως μια απροσδόκητη απάντηση. Και η απάντηση είναι ότι Αυτοί που αποφασίζουν ή θα έπρεπε να αποφασίζουν είναι οι γονείς. Αλλά επειδή είμαστε απασχολημένοι και αφιερωμένοι στο δικό μας χρόνο και στα δικά μας όνειρα, ξεχάσαμε να πούμε στα παιδιά ότι συμφωνούμε με όσα έχουν αποφασιστεί, γιατί αυτή την κοινωνία θέλουμε.
4 σχόλια:
Εξαιρετικό, εξαιρετικό, εξαιρετικό κείμενο... και ως γονιός δεν βγάζω την ουρά μου έξω... Δυστυχώς ανταποκρίνεται και στην δικη μου προσωπική πραγματικότητα τα όσα γράφεις!
δυστυχώς αποτυπώνεις την πραγματικότητα ως έχει.
ερχόμενη στην Αγγλία συνειδητοποίησα την ανεπάρκειά μου κι αναρωτιόμουν που αποτυπώνονται οι γνώσεις που θα έπρεπε να έχω αποκομίσει από τους τίτλους που οι γονείς μου πλήρωσαν τόσα λεφτά για να αποκτήσω και για τους οποίους εγώ θυσίασα τόσες ώρες, τόσα χρόνια από τη ζωή μου.
το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας νοσεί από τα θεμέλιά του. Από τις πρώτες τάξεις του σχολείου μαθαίνουμε να κυνηγάμε βαθμούς και να συλλέγουμε πτυχία -όπως άλλοι θα έκαναν με γραμματόσημα.
Ωστόσο δε μαθαίνουμε να αγαπάμε τη μάθηση, τη γνώση.. γιατί στην Ελλάδα η γνώση δεν είναι δύναμη, δε θεωρείται προσόν, δε σε καθιστά καλύτερο άνθρωπο στα μάτια του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Θα συμφωνήσω με τον Philos. Το κείμενο σου είναι εξαιρετικό κι αυτό επειδή είναι ψύχραιμο.
Επέτρεψε μου να επισημάνω κάποιες επιπλέον αλήθειες με έναν αιχμηρό τρόπο.
Οι γονείς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν [πρώτα οι γονείς και ακολούθως να φροντίσουν να κατανοήσουν το αυτό και τα παιδιά τους] πως οι άνθρωποι σε όλη την πορεία της ζωής τους υπόκεινται σε εξετάσεις. Αν "γλιτώσεις" κάποιες πιθανότατα μάλιστα να βρεις εαυτόν να υπολείπεται "πνευματικής" δύναμης [χαρακτήρα/προσωπικότητα] στα χρόνια που έρχονται.
Ο πειθαρχικός ρόλος του σχολείου [και γενικότερα κάθε εκπαίδευσης] αφορά σε δύο βασικά στοιχεία: γνώση και φέρεσθαι.
Η κατάργηση της βάσης του 10 καθίσταται ,υπ'αυτή τη λογική, επικίνδυνη, εφόσον:α) το ελληνικό σχολείο υπολείπεται σε δραστήριες εκτονώσεις της ενέργειας των παιδιών οπότε πώς θα καλυφθεί όλη αυτή η αβασάνιστη "επίσκεψη" στο κτίριο της εκπαίδευσης, β)πώς να ζητήσω ως εκπαιδευτικός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από έναν 20-χρονο ή ως προϊστάμενος εταιρίας από έναν υποψήφιο ασκούμενο και μελλοντικό συνεργάτη να..αγωνιστούν όχι μόνο για την εφαρμογή όσων γνωρίζουν αλλά και για την επανεκπαίδευση που πιθανότατα θα χρειαστούν εάν επί χρόνια οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται , να πειθαρχούν ,να εφευρίσκουν και εντέλει.. να επιτυγχάνουν σε όλες τις εξετάσεις [tasks] που θα προκύψουν και οι οποίες πάντα θα υπόκεινται σε κανόνες [deadlines/qualifications]?
Πιο πολύ από μια κοινωνία που έχει μάθει να της χαρίζονται ελευθερίες, φοβάμαι μια κοινωνία που μεγαλώνει θεωρώντας πως πρέπει να της χαρίζονται οι μάχες.
@diVa
Αν και συμφωνω απόλυτα με την τελευαία σου φράση,με προβληματιζει η προτελευταία παράγραφος.
Γιατί είναι απαραίτητο ένα παιδί,να μάθει σε deadlines/qualifications , tasks και λοιπα? (για την πειθαρχία,την αναζητηση γνώσης,συμφωνω αλλάτα πρωτα? γιατίσε τόσο μικρή ηλικία και με τέτοια ένταση? Εμείς , και μιλαω για μένα, δεν προσαρμοζόμαστε καθημερινά? δεν περνάμε εξετάσεις καθημερινά? με όλο και πιο έντονους ρυθμούς? Μας τόμαθε κανείς στα παιδικα μας χρόνια? Με τετοια ένταση? Δεν νομίζω
Δημοσίευση σχολίου