"Δεν προλαβαίνω"

Έχει γίνει η μόνιμη επωδός της καθημερινότητας μας. Αποδεχόμαστε στην ουσία ότι δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε. Και σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, αφήνοντας κατά μέρος την ευρηματικότητα μας, αλλά και αλώβητα όλα εκείνα που κατατρώνε το ζωτικό μας χρόνο! Αυτόν που θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε στην επαφή και την επικοινωνία. Μοιάζουμε βιαστικές φιγούρες που ασθμαίνουν! Συχνά ο χρόνος μοιάζει με ένα σακί που ζυγίζει 100 κιλά και το μεταφέρουμε από αγγαρεία. Χάνουμε την ποσότητα, ενώ αντίθετα λησμονούμε την ποιότητα του χρόνου. Και η ζωή χωρίς ποιοτικά μεγέθη χρόνου αποστεώνεται τελικά από το νόημα της.

Βολευόμαστε σε εύκολες λύσεις με την ακράδαντη πίστη ότι έτσι κερδίζουμε χρόνο. Ξεχνάμε ότι ο χρόνος δεν είναι καταναλωτικό προϊόν που αγοράζεται στο σούπερ μάρκετ. Ξεχνάμε πως ο χρόνος έχει το ειδικό βάρος που του δίνει κάθε φορά η αντίληψη μας, η στάση μας απέναντι στη ζωή, ο τρόπος που ζούμε.

Είναι απίστευτο το τι σκαρφιζόμαστε κάθε μέρα πιστεύοντας ότι έτσι "κερδίζουμε χρόνο"! "Νοικοκυρεύουμε" τα παιδιά μας μπροστά στην τηλεόραση ή στο PS3, τα παρκάρουμε σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια, γιατί έτσι "στέκουν ήσυχα". Διαβάζουμε  τον τίτλο της εφημερίδας στο μανταλάκι χωρίς να την αγοράσουμε και χωρίς να δούμε τη δεύτερη, άντε την τελευταία σελίδα. Αγοράζουμε έτοιμο φαγητό για να "κερδίσουμε" το χρόνο του μαγειρέματος και των πιάτων. Παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους μας και τα λέμε στο πόδι, για να "κερδίσουμε" το χρόνο της παρέας και του καφέ!

Αρνιόμαστε πεισματικά να πληρώσουμε το κόστος μιας μικρής κίνησης κάθε μέρα κόντρα στο ρεύμα που μας παρασύρει, μιας μικρής κίνησης που μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, αλλά που μπορεί να μας οδηγήσει κάπου καλύτερα. Τραυματίζουμε καίρια τη σχέση μας με το χρόνο, τον κουκουλώνουμε με μια αφόρητη, μπακαλίστικη λογική, δεν κρατάμε όρθιες τις αντιστάσεις μας, δεν προσπαθούμε ούτε στο ελάχιστο να επαναπροσδιορίσουμε, έστω, τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας.

Φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε ενοχλητικές τις επισκέψεις στα σπίτια μας, τις παραδοσιακές γιορτές, την βόλτα με φίλους, τη συνάθροιση για ένα θέμα των παιδιών μας που μας απασχολεί, οχυρωνόμαστε στα όρια του μικρόκοσμου μας, τραυματίζουμε την καθημερινότητα μας, βάζοντας την να σέρνεται σε ένα εξαιρετικά ασταθές πεδίο.

Κι αν εμείς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι επιλέξαμε αυτόν τον τρόπο ζωής, αν κάναμε κανόνα μας το "δεν προλαβαίνω", το ερώτημα είναι : τι φταίνε τα παιδιά μας, που έρχονται στη ζωή για να ζήσουν ερημοποιημένα σπίτια, να υποταχθούν a priori σε κανόνες που τα ίδια δεν επέλεξαν; Και μετά συζητάμε και ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια για τα αμβλυμένα συναισθήματα των παιδιών, για τη συνεργασία που νοσεί στην οικογένεια, για τη μοναξιά, για τις αγύρευτες φυγές της νιότης, για ένα σωρό συμπτώματα που παίρνουν τη μορφή επιδημίας.

Το κακό είναι ότι μιλάμε για όλα αυτά χωρίς να ψάχνουμε τις αιτίες στον ίδιο μας τον εαυτό και στο δικό μας ζωτικό χώρο. Ξεχνάμε ότι αυτό που λέμε " κοινωνία " δεν είναι παρά το άθροισμα αυτού που είναι ο καθένας μας μέσα και προπαντός έξω από το σπίτι του! Ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι  είμαστε οι "φορείς" των "νόσων" που αφανίζουν την επικοινωνία, την ουσία δηλαδή της ζωής μας.

Οι άνθρωποι υπάρχουν για να επικοινωνούν. Όσο αυτό το λησμονούμε στη ζωή ή το αφήνουμε στην άκρη για να "προλάβουμε" δήθεν άλλα πράγματα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι απλά να μικραίνουμε τη ζωή μας, να γερνάμε πριν την ώρα μας, να σκοτώνουμε αυτό που κάνει τον άνθρωπο να αφομοιώνει, να παράγει, να ερωτεύεται, να δημιουργεί, να ζει τελικά!