Ο κύριος Ζαχαρίας

"Ο κύριος Ζαχαρίας κάθεται στον κόκκινο καναπέ μπροστά απ’ το παράθυρο που γνωρίζει πολύ καλά από τις βραδινές του παρακολουθήσεις και πίνει αργά αργά το τσάι του. Αφήνει το βλέμμα του να παγιδευτεί στις φλέβες του λαιμού της Λίζας Λεονάρδου (η οποία κάθεται απέναντί του) που εκβάλλουν σαν μενεξελιά Δέλτα στο στήθος της. Στο μέτωπό του δεκάδες μικρές ζάρες, οριζόντιες, κάθετες και πλαγιαστές, αλληλοσπρώχνονται με βία. Τον απασχολεί έντονα το ερώτημα πώς θα μπορούσε να επιμηκύνει το χρόνο, να τον τεντώσει πιάνοντάς τον από τις άκρες του, ώστε να μείνει για πάντα εδώ. Τόσο πολύ σκέφτεται που σχεδόν δεν ακούει τα λόγια που ξεπηδούν από το μικρό στόμα της Λίζας Λεονάρδου, εκτός από σκόρπιες λέξεις: ατίθασος, κερί, μωρό, τα κλειδιά, φυλαχτό, αιμορραγία, καταιγίδα."

Απόσπασμα από το διήγημα της αδελφής μου , που πήρε ειδικό έπαινο στο Γ' λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος  "Αντώνης Σαμαράκης" . Μπορείτε να το διάβασετε όλο εδώ!